Een van de meest memorabele momenten in de gehele Assassin's Creed -serie ontvouwt zich vroeg in Assassin's Creed III . Haytham Kenway, die zijn nieuwe wereldmoordenaars heeft verzameld (zo lijkt het), belichaamt het charisma van de vorige hoofdpersoon Ezio Auditore. Hij redt indianen, vecht tegen Britse Redcoats - allemaal tijdens het spelen van de held. Vervolgens uitgesproken de Tempelierzin: "Moge de vader van begrip ons begeleiden", wordt de schokkende waarheid onthuld: we hebben de Tempeliers gevolgd.

Deze wending omvat perfect het potentieel van Assassin's Creed . De eerste game introduceerde een meeslepend concept - je doelen kennen, weten en doden - maar viel verhalend tekort. Altaïr en zijn slachtoffers misten persoonlijkheid. Assassin's Creed II verbeterde dingen met de iconische Ezio, maar de tegenstanders bleven onderontwikkeld, met name Cesare Borgia in Brotherhood . Alleen in Assassin's Creed III , vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, heeft Ubisoft gelijke inspanningen besteed aan het ontwikkelen van zowel Hunter als gejaagde. Dit creëerde een naadloze verhalende stroom, het bereiken van een balans van gameplay en verhaal dat sindsdien zelden overeenkomt.

Hoewel het huidige RPG -tijdperk wijdverbreide toejuiching geniet, geloven velen dat Assassin's credo achteruitgaat. Redenen variëren: onrealistische gebouwen met goden zoals Anubis en Fenrir; romantiekopties; Of zelfs het controversiële gebruik van een echte historische figuur als Yasuke in Assassin's Creed: Shadows . Ik beweer echter dat de achteruitgang voortkomt uit het verlaten van de personage-aangedreven verhalen, verloren in uitgestrekte sandboxen.

In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed RPG- en live-service-elementen opgenomen: dialoogbomen, XP-systemen, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Toch aanvoelen grotere afleveringen ontstaander, niet alleen vanwege tal van side -quests, maar ook in hun kernverhalen.

Games zoals Assassin's Creed Odyssey hebben meer inhoud dan Assassin's Creed II , maar veel voelt onderontwikkeld. Terwijl de keuze van de speler theoretisch onderdompeling verbetert, missen lange scripts om meerdere scenario's te huisvesten vaak het poets van eerdere games met beperktere interactie. De gerichte scripts van het Action-Adventure-tijdperk zorgden ervoor dat scherp gedefinieerde karakters, niet-gebroken door een structuur die fluctuerend protagonistengedrag eist op basis van de gril van speler.

Het schrijven heeft ook op andere manieren geleden. Moderne spellen vertrouwen vaak op een simplistische moordenaars = goede, Tempeliers = slechte dichotomie. Eerdere games verkenden de wazige lijnen tussen de twee bestellingen. In Assassin's Creed III , verslagen Tempeliers dwingen Connor (en de speler) om hun overtuigingen in twijfel te trekken. William Johnson suggereert dat de Tempeliers genocide hadden kunnen voorkomen. Thomas Hickey bekritiseert de missie van de Assassins. Benjamin Church benadrukt de subjectiviteit van moraliteit en het Britse perspectief. Haytham daagt het geloof van Connor in Washington uit en voorafschaduwt de despotische neigingen van laatstgenoemde. Het spel eindigt met meer vragen dan antwoorden, waardoor het verhaal wordt versterkt.

De populariteit van "Ezio's Family" van de soundtrack van Assassin's Creed II benadrukt de emotionele kern van de PS3-tijdperk games. Assassin's Creed II en III waren fundamenteel karaktergestuurd. De muziek weerspiegelde het persoonlijke verlies van Ezio, niet alleen de Renaissance -setting. Hoewel ik de wereldopbouw en graphics van de huidige generatie waardeer, hoop ik dat de franchise op een dag zal terugkeren naar de gerichte verhalen die aanvankelijk het publiek boeide. Helaas, in de huidige markt, kan dat misschien niet worden beschouwd als 'goede zaken'.