Assassin's Creed serisinin en unutulmaz anlarından biri , Assassin's Creed III'ün başlarında ortaya çıkıyor. Haytham Kenway, yeni dünya suikastçılarını (ya da öyle görünüyor) bir araya getirerek, önceki kahramanı Ezio Auditore'un karizmasını somutlaştırıyor. Yerli Amerikalıları kurtarıyor, İngiliz redcoats ile savaşıyor - her şey kahramanı çalarken. Sonra, Tapınak ifadesini "Anlama Babası bize rehberlik etsin" ifadesini söylemek, şok edici gerçek ortaya çıkıyor: Tapınakçıları takip ediyoruz.

Bu bükülme Assassin'in Creed'in potansiyelini mükemmel bir şekilde kapsüller. İlk oyun zorlayıcı bir konsept sundu - hedeflerinizi kuşat, tanı ve öldürdü - ama anlatısal olarak kısa düştü. Altaïr ve kurbanları kişilik yoktu. Assassin's Creed II , ikonik Ezio ile işleri geliştirdi, ancak rakipleri az gelişmiş kaldı, özellikle Kardeşlik'te Cesare Borgia. Sadece Amerikan Devrimi sırasında belirlenen Assassin's Creed III'te Ubisoft, hem avcıyı hem de avcıyı geliştirmek için eşit çaba harcadı. Bu, o zamandan beri nadiren eşleşen bir oyun dengesi ve hikaye dengesi elde ederek kesintisiz bir anlatı akışı yarattı.

Mevcut RPG dönemi yaygın beğeni toplasa da, birçoğu Assassin'in inancının düşüşte olduğuna inanıyor. Sebepler: Anubis ve Fenrir gibi tanrıları içeren gerçekçi olmayan binalar; romantizm seçenekleri; Ya da Assassin's Creed: Shadows'ta Yasuke gibi gerçek bir tarihsel figürün tartışmalı kullanımı. Bununla birlikte, düşüşün serilerin, genişleyen kum havuzlarında kaybedilen karakter odaklı hikaye anlatımından vazgeçmesinden kaynaklandığını iddia ediyorum.

Zamanla, Assassin's Creed, RPG ve canlı hizmet öğeleri içeriyordu: diyalog ağaçları, XP sistemleri, yağma kutuları, mikroişlemler ve dişli özelleştirme. Yine de, daha büyük taksitler sadece çok sayıda yan görev nedeniyle değil, aynı zamanda temel hikaye anlatımlarında da boş hissediyor.

Assassin's Creed Odyssey gibi oyunlar Assassin's Creed II'den daha fazla içeriğe sahiptir, ancak çok az gelişmiş hisseder. Oyuncu seçimi teorik olarak daldırmayı geliştirirken, birden fazla senaryoyu barındıracak uzun komut dosyaları genellikle daha sınırlı etkileşime sahip önceki oyunların cilasından yoksundur. Aksiyon-macera döneminin odaklanmış senaryoları, oyuncu hevesine dayalı dalgalanan kahraman davranışı talep eden bir yapı tarafından desteklenmemiş keskin bir şekilde tanımlanmış karakterlere izin verdi.

Yazı başka şekillerde de acı çekti. Modern oyunlar genellikle basit bir suikastçılara güvenir = iyi, Tapınaklar = kötü ikilik. Daha önceki oyunlar iki sipariş arasındaki bulanık çizgileri araştırdı. Assassin's Creed III'te , Tapınakçılar Connor'u (ve oyuncuyu) inançlarını sorgulamaya zorladı. William Johnson, Tapınakçıların soykırımı önleyebileceğini öne sürüyor. Thomas Hickey suikastçıların misyonunu eleştiriyor. Benjamin Kilisesi ahlakın öznelliğini ve İngiliz perspektifini vurgular. Haytham, Connor'un Washington'a olan inancına meydan okuyor ve ikincisinin despotik eğilimlerini öngörüyor. Oyun cevaplardan daha fazla soru ile bitiyor ve anlatıyı güçlendiriyor.

Assassin's Creed II'nin film müziğinden "Ezio'nun Ailesi" nin popülaritesi, PS3 dönemi oyunlarının duygusal çekirdeğini vurgular. Assassin's Creed II ve III temelde karakter odaklı idi. Müzik, Ezio'nun kişisel kaybını sadece Rönesans ayarını değil, yansıtıyordu. Mevcut neslin dünya inşası ve grafiklerini takdir etsem de, umarım franchise bir gün başlangıçta izleyicileri büyüleyen odaklanmış hikaye anlatımına geri dönecektir. Ne yazık ki, bugünün pazarında, bu "iyi iş" olarak kabul edilemeyebilir.